0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bu dut, irice,siyah renkte ve geç vakitte olgunlaşıyor. Bahçeler dolusu erikler, kayısılar, şeftaliler var. Diyarbekir’de gördüğüm bitkiler, çeşitli şekillerde pişirilen semizotu, elde edilen suyundan dondurma yapılan ve sokaklarda satılan meyankökü, meyvesi salatalara konulan sumak, çiçeklerin kokusundan dolayı Hindistan Portekizlilerin Cennet otu adını verdikleri bir çeşit vahşi zeytin türü olan dikenli Elaegnus, doğulular bu kısa boylu ağacı çok seviyorlar, meyvesi unumsu oluyor, göğüs hatalıkları için kaynatılıp içiliyor. Bunların dışında; dişbudaklar, akkavaklar, frenküzümü, kırmızı zambak, miskotu, melisa, söğüt ağacı, incir, ekmeğe kattıkları ve hoş bir tat veren çörekotu, kızılkök ve başka ağaçlarla bitkiler bulunmaktadır”derken, Vital Cuinet seyahatnamesinde ise “Diyarbakır’ın merkez kazası yani bu şehrin banliyölerinden oluşmuş idari parçaları, iyi kalitede dut ağaçları, her çeşit meyve ağacı,kavun yönünden çok zengin ve muhteşem karpuzlarıyla bütün Asya’da ismi duyulmuştur.Tahıl üretimi de önemlidir” demektedir.Noelle Roger seyahatnamesinde “Dükkanların önlerinde yığılmış şeftaliler, üzümler, kavunlar, mucizesi doğal görünen Dicle’nin suladığı bahçelerden geliyor. Diyarbekir karpuzları neredeyse 80 ile 100 kilo arasında geliyor. Onları taşımak için bir deve ve kesmek için bir kılıç gerekiyor”der.

Seyyah Sestini Diyarbakır için şunu der ‘Ekmek ve et lezzetli ve çok ucuz. Meyveler, bitkiler bol miktarda bulunuyor ve nehirden bol balık avlanılıyor” .Heude (1817) isimli seyyah; “Amid’in üzerine yerleştiği alan her tarafı ile verimli ve üretkendir. Dicle’den geçerken, kasabanın üzerine oturduğu tepenin eteğinde zirai bir refah ve dahili bir uygunluk görülür” derken Lamec saad (1890) ise ; “Dicle kıyısı boyunca uzayan bahçeler, çeşitli nehir kollarının akmasıyla da Diyarbekir’in güneyinde ve doğusunda verimli alanlar oluşturuyor” demektedir.

Salih Özbaran “Portekizli Seyyahlar” adlı kitabında; 1500’lü yılların başında Portekizli Seyyah Tenreioro Diyarbakır’a geldiğini ve Seyyahın; bu yörelerde her türlü meyve ağacının yetiştiğini geniş bahçelerin bulunduğunu, yiyeceğin pek bol olduğunu ve bu verimli bölgede buğday, arpa, et ve meyvenin başta gelen ürünler olduğunu, kısrak ve at yetiştirildiğini belirttiğini ifade eder.(Kaynak: Doç.Dr. Talip ATALAY)